Ο Καντάφι ήταν «Χίτλερ» και ο γιος «ρεμάλι» (Χριστίνα Κοραή)

Η πρώτη μου δημοσιογραφική εμπειρία με τον Μουαμάρ Καντάφι ήταν το 2000 στη Σεούλ, στη Σύνοδο Κορυφής Ε.Ε- Ασίας και Αφρικής. Είχε λήξει το εμπάργκο στη Λιβύη και ο “καθοδηγητής της επανάστασης” κατέφθασε με το προσωπικό του αεροπλάνο, τις δεκάδες πανύψηλες γυναίκες σωματοφύλακες και την τεράστια σκηνή του, την οποία έστησε στο προαύλιο του συνεδριακού κέντρου. Τα διεθνή ΜΜΕ «ερωτεύτηκαν» αυτόν τον ιδιόρρυθμο Άραβα που αρνιόταν να αποχωριστεί τις συνήθειες του βεδουίνου και έγραψαν και πρόβαλλαν περισσότερα ρεπορτάζ για εκείνον παρά για τη Σύνοδο. Οσο για τους ξένους ηγέτες, άρχισαν σιγά- σιγά να “ξεχνούν” τον τρομοκράτη Καντάφι που κατέρριπτε αεροπλάνα με αθώους και να αναζητούν γέφυρες συνεργασίας με την πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου και παρθένα σε επενδύσεις Λιβύη….Λίγο καιρό μετά, συμπτωματικά, στις καλοκαιρινές διακοπές μου έπεσα πάνω στον γιο του Καντάφι, τον 30χρονο τότε Ανιμπάλ. Τα καμώματα του και οι εκκεντρικές του εμφανίσεις είχαν γίνει το θέμα συζήτησης στο Χαμαμέτ της Τυνησίας. Για την έκλυτη ζωή που έκανε, επιστρέφοντας έγραψα στην “Ελευθεροτυπία” ένα σχόλιο, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερα και τα εξής: “Στο ξενοδοχείο «Αζρουμπάλ» της Τυνησίας, το οποίο διαθέτει μόνο σουίτες και τη μεγαλύτερη προεδρική στον κόσμο (1.542 τ.μ.), ο εκκεντρικός Ανιμπάλ κατέφθασε με 20 άτομα συνοδεία (σωματοφύλακες και υπηρετικό προσωπικό). Οπως μάθαμε συνηθίζει:

*Να κοιμάται όλη τη μέρα και να πίνει όλη τη νύχτα, έχοντας γύρω του αιθέριες δυτικές υπάρξεις, τις οποίες πληρώνει αδρά η πρεσβεία της Λιβύης.
*Όταν αποφασίζει να βγει από το ξενοδοχείο οδηγεί ο ίδιος και, μάλιστα, πολύ επικίνδυνα, κάνοντας τους υπεύθυνους ασφαλείας του να καρδιοχτυπούν.
*Όταν κάθεται στο τραπέζι, θέλει να του σερβίρουν το φαγητό σε 10 λεπτά, ανεξάρτητα από το τι έχει παραγγείλει, και όταν δεν συμβαίνει αυτό, δημιουργεί τεράστιο θέμα (είναι πολύ ευέξαπτος).”

Έγραψα, επίσης, ότι οι Αραβες, “που δεν πολυσυμπαθούν τους πάμπλουτους γιους του Καντάφι, διότι απομυζούν τα ταμεία της Λιβύης ενώ ο λαός πεινάει, προβλέπουν άσχημο μέλλον γι’ αυτούς μετά το τέλος του μπαμπά τους.”

Όταν δημοσιεύτηκε, η πρεσβεία της Λιβύης έστειλε στο γραφείο μου “απεσταλμένο” για να μου πει ό,τι “ο γιος του προέδρου αποκλείεται να τα έκανε αυτά και να μην πιστεύω ότι ακούω”. Του είπα να διεμηνύσει στον πρέσβη ότι ήμουν μάρτυρας η ίδια και λίγα έγραψα. Μετά από δύο ημέρες ήρθε δεύτερος “απεσταλμένος” για να με προειδοποιήσει ότι αν σκοπεύω να ταξιδέψω στη Λιβύη, να το αποφύγω, γιατί είμαι “ανεπιθύμητη”.

…Ευτυχώς είχα προλάβει να ζήσω την εμπειρία της Λιβύης, τη δεκαετία του ΄90. Ολες οι ξένες αποστολές έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο, στην Τρίπολη, όπου τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια. Οχι μόνο για να μπεις, αλλά και για να βγεις από το ξενοδοχείο. Οποιαδήποτε παρέκκλιση του επίσημου προγράμματος, ακόμη και αυτή η απλή βόλτα στην πόλη τον ελεύθερο χρόνο, απαγορευόταν. Για τους πάντες. Υπουργούς, αξιωματούχους, δημοσιογράφους. Το καθεστώς ήθελε να ελέγχει απολύτως τις κινήσεις όλων των ξένων. Οι εικόνες, όμως, ακόμη και πάνω από τα μίνι βαν ήταν καταλυτικές. Εξαθλιωμένοι Αραβες κυκλοφορούσαν στους λασπωμένους χωμάτινους δρόμους, με τον Καντάφι να τους παρακολουθεί πίσω από τα μαύρα “Reyban” γυαλιά του μέσα από τις γιγάντιες φωτογραφίες του που ήταν αναρτημένες παντού, θυμίζοντας ποιος είναι ο big brother. Ολα “φώναζαν” ότι ήταν ένας στυγνός δικτάτορας.

O Ανδρέας Παπανδρέου, το 1984 όταν επισκέφθηκε τη Λιβύη, δήλωσε ότι “η τζαμαχιρία (σημαίνει μαζοκρατία) του φίλου του Καντάφι θυμίζει την αρχαία ελληνική δημοκρατία”. Στα χρόνια που ακολούθησαν από τη διάσημη σκηνή του πέρασε για να τον προσκυνήσει σχεδόν όλη η διεθνής πολιτική ελίτ. Μιτεράν, Σιρακ, Πρόντι, Σισελ, Ντ΄ Αλέμα, Μπλέρ, Σρέντερ, Αθνάρ, Μπερλουσκόνι και δεκάδες άλλοι. Οι μαγικές λέξεις ήταν τρεις “μπίζνες, μπίζνες, μπίζνες”.

Τώρα τον εγκαταλείπουν και οι δικοί του. Υπουργοί και πρέσβεις ξαφνικά ανακάλυψαν ότι είναι “Χίτλερ”. Μα, αν δεν τον στήριζε η εγχώρια ελίτ, που ήταν και η μοναδική που είχε προκλητικά προνόμια, δεν θα άντεχε τόσες δεκαετίες. Επρεπε να επαναστατήσουν οι απελπισμένοι, να γίνεται αυτή η αιματοχυσία με εντολή του ¨ηγέτη» που βρίσκεται σε παραλήρημα, για να αρχίσει η καταδίκη. Κροκοδείλεια δάκρυα…

• 113
  13

  13

  13

  13

  13

  13